2e NK tijdrijden Texel

Het is al weer een week geleden, maar hierbij alsnog een verslagje van het NK tijdrijden op Texel.
Zoals gewoonlijk bestaat de voorbereiding voor een wedstrijd bij mij over het algemeen uit veel sleutelen en weinig fietsen. Zo ook dit keer.
Het beugeltje waarin het kettingwiel van het trekkende deel van de ketting in hangt bleek na de 1 uurs rit op CV toch niet stijf genoeg te zijn. Tijdens het trappen vervormde het beugeltje zodanig dat de boel begon aan te lopen. Om dit probleem op te lossen heb ik een nieuw beugeltje gemaakt waarin 2x zoveel koolstofvezel en een laag hardschuim zit. Deze sandwich constructie is waarschijnlijk zwaar over gedimensioneerd, maar ik had echt geen zin om het voor de 3e keer opnieuw te moeten te maken…
Verder ben ik bezig geweest met het ontwerpen/maken van wielstroomlijnen, maar verder dan het ontwerp ben ik niet gekomen ivm tijdgebrek.

De wedstrijd ging buitengewoon goed! De wind die er stond kwam uit het zuidwesten, dat betekende eerst 14km voor de wind en daarna 14km tegenwind fietsen. Een ideale situatie voor mij. Quests hebben veel meer frontaal oppervlak dan mijn fiets en zijn daardoor trager met tegenwind… Met zijwind zijn quests weer in het voordeel omdat zij dan kunnen zeilen en ik dan moeite heb om op de weg te blijven.

Het eerste stuk kon ik ruim boven de 65km/h blijven fietsen met een maximale snelheid van 68km/h. Het werd mij nu duidelijk dat er een ander probleem aan zit te komen als mijn fiets nog sneller wordt. Mijn zwaarste versnelling is niet langer zwaar genoeg!
Het keerpunt verliep zonder problemen, maar toen kwam het stuk tegenwind. Na het keerpunt had ik eerst wat moeite om weer op gang te komen. Mijn hartslag was rond de 193 slagen per minuut en ik moest echt even rustig aan doen om te voorkomen dat ik over mijn nek zou gaan… Na een kleine km had ik de snelheid redelijk constant op de 55km/h, maar zat nog steeds met een hartslag van boven de 190 slagen per minuut, dit werd afzien! Na de helft van het tegenwindse stuk begon de snelheid behoorlijk in te zakken en had ik moeite om boven de 52 km/h te blijven. De vermoeidheid begon toe te slaan en ik voelde af en toe kramp in mijn kuiten opkomen. Met veel pijn en moeite heb ik deze snelheid nog vast kunnen houden tot aan de finish.

Eenmaal weer een beetje bij gekomen ben ik naar de tent gelopen om te kijken hoe ik het gedaan had. Ik had er 30:57 min over gereden, dat betekende 55,25km/h gemiddeld! Ymte reed 61,7km/h gemiddeld (echt niet normaal hard!) en Wim 53,83km/h (diep respect voor iemand van deze leeftijd!). Dat betekende dus een 2e plaats voor mij! Ik had hier vooraf niet op durven rekenen, dus was dubbel zo blij!

Het volgende evenement wordt LEL. Ik ga mijn best doen om de wielstroomlijnen voor die tijd af te krijgen. En niet geheel onbelangrijk, ook nog wat te trainen…

Voorbereidingen CV2012

Voor dit jaar heb ik het plan opgevat om aan een aantal wedstrijden mee te doen en de één uurs race op Cycle Vision was één van die wedstrijden.

Ik had al tijden een aantal verbeteringen voor mijn fiets in mijn hoofd, maar de tijd om deze uit te voeren was er nauwelijks. In de weken voor één uurs race heb ik, tussen de tentamens en andere verplichtingen door, toch nog wat tijd gevonden om het kettingwiel in de aandrijflijn te vervangen voor een zelf gemaakt kettingtandwiel en om de racekap 2,5 cm lager te maken.

Het ketting wiel is gemaakt van een deel van een racefiets cassette welke ik bij de fietsenmaker in de oud ijzer bak gevonden had.
Op school heb ik in de draaibank de vertanding van de aluminium spider(deel waar de tandwielen op gemonteerd zijn) weg gedraaid en er een lager passing voor een SKF 6300E2 lager van gemaakt.
Het gekozen lager is behoorlijk aan de lompe kant, maar dit was het enige lager wat zonder al teveel aanpassingen in de cassette en op het
asje van mijn fiets paste.

Vervolgens heb ik de tandwielen van de spider verwijderd en een groef in het midden van de spider geslepen zodat het tandwiel wat ik wilde gebruiken mooi gecentreerd in/op de spider gemonteerd kon worden.

In de eerste instantie wilde ik het tandwiel op dezelfde plaats monteren als het vorige
kettingwiel, maar na een test ritje bleek dat de
ketting eraf bleef lopen (had ik al kunnen bedenken, maar wie niet waagt wie niet wint).

Toen dat dus niet bleek te werken moest ik wat anders verzinnen. uiteindelijk heb ik besloten om het tandwiel op te hangen als een katrol. op deze manier kan het tandwiel zich uitlijnen met de ketting en zou het probleem verholpen moeten zijn.

Om het tandwiel op te kunnen hangen moest ik
een stuk aan het frame “plakken” waar de
bevestigingsbout voor de kogelkop in gemaakt kon worden en moest er een beugeltje komen waar het tandwiel in opgehangen kon worden. na wat gerommel met schuim, koolstofweefsel en epoxy is hiernaast het resultaat te zien. Ook is te zien dat ik 2 glasvezel flenzen tegen het tandwiel aan gebout heb zodat het nu bijna onmogelijk is dat de ketting kan ontsporen.

Deze constructie functioneert nu bijna zoals ik zou willen, maar heeft nog wat fine tuning nodig. Tijdens de start van de één uurs race op CV had ik mijn trappers nauwelijks 2 keer rond en toen was de ketting al klem gelopen…. ‘S middags had ik nog even snel mijn derailleur wat bijgesteld, maar daarna nooit meer goed getest of alles naar behoren functioneerde. Doordat de ketting niet goed over de grootste tandwielen van mijn cassette liep werd deze af en toe wat opgeslingerd waardoor deze tussen de flenzen van het tandwiel uit liep en vast sloeg tussen het ophangingsbeugeltje en de flensen…

De race kap had ik wat aan de grote kant gemaakt( was ik al voor gewaarschuwd, maar ik ben een beetje eigenwijs :-p) en deze heb ik nu ruim 2,5 cm lager gemaakt. de fiets ziet er zo gelijk een stuk sneller uit.
De kap kon eenvoudig lager gemaakt worden door er aan beide zijden een wig uit te zagen en de boel vervolgens weer aan elkaar te lijmen. Toen dat klaar was moest het vizier nog wat kleiner geknipt worden en was de boel klaar voor CV2012.

Ik ben nog even bezig geweest met het verlengen van de fiets zodat er een mooie smalle staart ontstaat, Maar dat is nog niet klaar.

Teken van leven…

Na een hele tijd niets van mij te hebben laten horen hier dan weer even een berichtje. Vanaf april dit jaar heb ik weinig meer gedaan aan mijn ligfiets en aan het ontwerp voor de velomobiel. Dit komt o.a. door gebrek aan tijd vanwege een nieuwe hobby.

Foto uit het album van Surfclub Ter Aar (https://picasaweb.google.com/SurfclubTerAar) 

Sinds mei dit jaar ben ik fanatiek begonnen met windsurfen. Ik zeil al zo’n 13 jaar wedstrijden en ik was opzoek naar een nieuwe uitdaging. Mijn broertje surft al zo’n 4 jaar en ik had al een aantal keer met zijn spullen gevaren waardoor ik de basis technieken al aardig onder de knie had. Op de open dag van de surfclub in Ter Aar ben ik weer eens op een plank gestapt en dat beviel zo goed dat ik gelijk lid geworden ben. Ik wilde graag mee doen met (club)wedstrijden en ben daarom ook gelijk begonnen met de trainingen van de wedstrijd groep.

Dankzij de zeilervaring pakte ik het surfen snel op en kon ik bij de eerste clubwedstrijd in juni al vóór in het veld mee komen met als resultaat een 2e plaats. Daarna heb ik iedere maand 1 of 2 wedstrijden gevaren. Erg leuk allemaal! Doordat ik vanaf mei alle wedstrijden gevaren heb en ook nog regelmatig voorin geëindigd ben, heb ik dit jaar zelfs de club competitie in de 7,8m2 klasse gewonnen!

Voor de trainingen mocht ik het raceboard van mijn broertje, een Mistral one design, gebruiken. Maar al vrij snel heb ik mijn eigen board, een Mistral Equipe, aangeschaft. De benodigde zeilen heb ik zelf gemaakt. Dat is het voordeel als je 6 jaar in een zeilmakerij gewerkt hebt en nog steeds van de faciliteiten gebruik mag maken.

Het viel nog niet mee om een zeil te ontwerpen en te maken dat een breed inzet bereik heeft. Het eerste zeil wat ik maakte was een complete mislukking voor wat betreft het brede inzet bereik, maar het blijkt een zeer goed lichtweer zeil te zijn wat ik kan gebruiken tot ca.10 knopen wind.

Een tweede zeil heb ik ook al gemaakt, maar ook deze voldeed niet aan de eis van een breed inzet bereik. Met dit zeil kan ik pas vanaf 15 knopen uit de voeten…. Het 3e zeil is al ontworpen, maar moet nog gemaakt worden. en leuk klusje voor de winter.

Zo nu nog wat over het ligfietsen. Begin september heb ik meegedaan aan het NK tijdrijden op Texel. De wedstrijd is boven verwachting goed gegaan! Ik wilde graag boven de 50km/h gemiddeld rijden, maar ik had niet echt getraind in de maanden voor de tijdrit, dus echt veel vertrouwen had ik er niet in. Ik kan me nog goed herinneren dat  ik in het 1e stuk na de start maar bleef versnellen. Op een gegeven ogenblik reed ik bijna 65km/h! Zo snel had ik nog nooit gereden. Deze snelheid was mede te danken door een lekker briesje in de rug, maar ook door de race kap. De rest van het voordewindse stuk heb ik ruim boven de 60 gefietst, dat ging lekker! Helaas ging het na het keerpunt een stuk minder makkelijk. Door de tegenwind had ik moeite om boven de 50 km/h te blijven. Uiteindelijk heb ik de 28km in een tijd van 33 minuten en 13 seconden gereden wat gemiddeld 51,48 km/h is. Ik had nog 20 seconden sneller kunnen zijn als mijn kap niet los had gekomen bij het keerpunt.. Volgende keer beter zullen we maar denken.

Het ontwerpen van de velomobiel gaat voorlopig even in de ijskast. Ik heb het er gewoon te druk voor. De studie kost een hoop tijd en sinds oktober heb ik ook een vriendin die af en toe ook wat aandacht nodig heeft. Wat ik wel van plan ben is lekker verder klussen aan mijn gestroomlijnde 2 wieler.
In de aandrijving wil ik nog het eea verbeteren waaronder een kettingtandwiel ipv het inmiddels al uitgesleten “gewone”kettingwieltje waarvan de O-ring al tijden verdwenen is. Verder wil ik kijken of ik wielkappen kan maken. Voor de achterkant is dat vrij simpel, maar voor de voorkant is het een stuk ingewikkelder. Zoals ik het nu zie moet het een meesturende kap gaan worden. Het gat voor het voorwiel is op het moment gewoonweg te groot voor een vaste kap en inleveren op de stuuruitslag wil ik niet. Als laatste moet er nog steeds een keer een mooi kleurtje op de fiets komen. De beige kleur van de primer ben ik wel een beetje zat.

Sloten 3-4-2011

Na mijn eerste ervaringen op de baan tijdens CV2010 kon ik vandaag kijken of de aanpassingen van mijn fiets het gewenste resultaat leverden. Hier kan ik vrij kort in zijn, Het is nog steeds geen baanfiets, maar er is, zeker in de individuele races, prima mee te rijden op de baan.

Vorig jaar was ik tijdens een inhaal manoeuvre onderuitgegleden omdat de onderkant van de kap de baan aan tikte. Dit had een lichte schaafwond op mijn onderarm als gevolg.

Hieronder een kort verslagje van de dag:

Ik had mijn wekker al vroeg gezet omdat ik nog wat kleine aanpassingen aan de racekap wilde maken. Tijdens de proefrit de avond ervoor schoof het vizier continu omhoog en dat heb ik opgelost door 2 strookjes lexan met klittenband aan het vizier te bevestigen en 2 stukjes klittenband op de kap te plakken. Nu kan het vizier niet meer vanzelf omhoog en hij is nu ook op een kier te zetten voor wat extra ventilatie.

Toen dat klaar was heb ik de fiets op de imperiaal van de auto geknoopt en ben ik naar Amsterdam gereden. Daar aangekomen de boel van het dak gehaald en naar binnen gereden. Daar werd ik gelijk vriendelijk begroet door Emmy, Mick en een paar andere fietser van wie ik de namen helaas niet onthouden heb. Toch wel leuk om de mensen te ontmoeten van wie je af en toe wat hoort of leest. Nadat ik mijn fiets in elkaar had gezet en kort wat met Mick had gepraat ben ik me gaan omkleden.

Toen ik eenmaal omgekleed was ben ik snel nog even de baan op geweest om weer een beetje gevoel te krijgen voor het fietsen op de baan. Zoals ik al eerder schreef rijd de fiets nu iets makkelijker en kan ik zowaar een heel klein beetje sturen op het rechte stuk zonder met de kap de baan aan te raken. Na een paar rondjes moesten we van de baan af en kregen we uitleg over de te rijden races van vandaag. Er werd begonnen met een 200mtr sprint. Iedereen had 5 rondes de tijd om hun snelste rondje neer te zetten.Daarna kwam er een nieuw onderdeel de Keirin. Hierbij werd er met 5 of 6 man/vrouw op de baan gereden. Er werd gestart achter een gangmaker. Hier moest men 3 ronden achter blijven. Zodra de gangmaker van de baan af was begon de “sprint” over 4 rondes. De 1e 3 rijders mochten door naar de volgende ronde. De laatste 2 races van de dag waren de 45min. criteriums voor de “slakken” en de Hazen.

De 200mtr sprint.
Ik was als 1 van de laatste aan de beurt dus kon eerst even kijken hoe de rest het er vanaf bracht. Toen ik bijna aan de beurt was ben ik in mijn fiets gestapt en ben ik langzaam langs de boarding naar de start gereden. Toen de deelnemer voor mij gefinisht was mocht ik het gaan proberen. Na 2 rondjes reed ik al over de 60km/h en had ik moeite om ook in de bochten te blijven trappen. Na het 3e rondje kwam ik tot de conclusie dat het niet veel sneller ging en heb ik me uit laten rijden. Toen ik terug kwam op het midden terrein kreeg ik. te horen dat ik gediskwalificeerd was omdat ik zonder helm had gereden.Volledig terecht overigens want ik weet hoe raar je onderuit kan gaan op de baan. Ik zit me nog steeds af te vragen hoe ik zo stom kon zijn om zonder helm te rijden, want ik had mijn helm gewoon bij me… Gelukkig kreeg ik een 2e kans. Tijdens deze poging merkte ik al snel dat mijn benen nog niet voldoende hersteld waren van de 1e poging. Ook hier hield ik het na 3 ronden weer voor gezien. Mijn gemiddelde over 200mtr bleef steken op een teleurstellende 54,6km/h. Met deze snelheid ben ik 9e van de 28 geworden.

Keirin voorronde
Nadat ik mijn helm had opgezet ben ik naar de start gereden. Ik had zoiets van laat iedereen maar gaan, ik ga er wel achteraan. dan kan ik tenminste niemand ondersteboven rijden als ik niet zo netjes stuur. Ik moest nog wel aardig doortrappen om weer bij de groep te komen, want ik trek met een fiets van ca 22 kg niet zo snel op als de mensen die op een fiets van 10 kg rijden. Toen de gangmaker eenmaal van de baan was begon de sprint over 4 rondes. De 1e 2 rondes bleef ik achter de groep hangen, maar de laatste 2 rondes kon ik toch een gaatje bovenlangs vinden om een aantal mensen in te halen. Uiteindelijk finishte ik als 3e, genoeg voor een plek in de halve finale.Ik dacht na 1 rondje uitrijden wel voldoende snelheid kwijt te zijn om van de baan af te rijden. helaas ging ik nog veel te hard en kon ik de bocht niet houden en gleed ik onderuit. gelukkig heb ik hierbij niemand geraakt. De fiets is weer een paar krassen rijker en ik heb een mooie schaafwond op mijn bovenarm.

Keirin halve finale
Ook de halve finale startte ik weer achteraan. het koste me een goede ronde om weer een beetje bij de groep te komen. Toen ik de groep naderde leek het erop dat ik veel te hard reed en moest ik dus iets verzinnen om niet achterop iemand te klappen. Remmen op de baan is niet verstandig, dus de enige mogelijkheid was naar boven of beneden uitwijken. Ik koos voor het laatste hierdoor moest ik vol in de remmen om niet uit de bocht te vliegen. Ik heb nog wel een poging gedaan om bij de groep te komen, maar dat was echt kansloos. Na 2 ronden hield ik het dan ook voor gezien en besloot ik de baan af te rijden. Net op dat moment haalde Guus van Schoot mij onderlangs in. We raakten elkaar, maar gelukkig bleven we alle 2 overeind. Dit was voor mij  het moment waarop ik besloot om geen wedstrijden meer te rijden die dag. Hieronder nog een filmpje van de halve finale:

Ik heb verder nog wat met mensen staan praten en ben uiteindelijk rond een uur of half 4 weer op huis aan gegaan.

Als ik de komende wintercompetitie mee wil gaan rijden moet ik of deze fiets nog hoger op z’n wielen zien te krijgen of een “gewone” fiets gaan bouwen. We zien wel. Eerst maar eens een carbon velomobiel bouwen.

Racekap voor gestroomlijnde tweewieler vervolg

De afgelopen week heb ik de laatste hand gelegd aan de racekap. Aan de vorm heb ik niet heel veel meer veranderd ivm de beperkte tijd en omdat ik bang was om de symmetrie te verliezen. Voor mijn nog te bouwen velomobiel besteed ik natuurlijk veel meer tijd in het verfijnen van de vorm.

Hieronder volgen nog wat bouwfoto’s met een korte beschrijving.

Toen ik tevreden was met de vorm van de kap heb ik, nadat er een laag peelply over het schuim geplakt was, hem bekleed met 3 lagen 163g keper glasweefsel en 2 lagen 300g biaxiaal glaslegsel. Deze lagen heb ik om en om over de kap gelamineerd om te zorgen voor een symmetrische laminaat opbouw. Als laatste laag is er een laag peelply over de kap gegaan om het oppervlak wat strakker te krijgen. Waarom er eerst een laag peelply over het schuim gelegd is wordt vanzelf duidelijk in een van de volgende stappen.

Toen de boel uitgehard was heb ik de bovenste laag peelpy verwijderd en kon het schuren en plamuren beginnen. De zwarte lijnen op de foto zijn van de onderste laag peelply.
Gezien de beperkte tijd die ik nog had(het was inmiddels zaterdag 2 april 15:00 en op zondag 3 april wilde ik racen in Amsterdam) heb ik geplamuurd totdat de kap strak en strokend was. Het plamuren van de laatste oneffenheden komt laten wel.

Toen kwam het leuke gedeelte, het verwijderen van het schuim. Het schuim lost op door aceton, dus na wat gaatjes in het schuim geprikt te heb ik er een paar flinke scheuten aceton opgegoten. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik niet heel handig bezig was. Waarom zou ik het hele blok oplossen als het oplossen van de randjes voldoende is? Dus ik ben maar snel van tactiek veranderd. Nog steeds ging het niet heel snel, maar na een uur worstelen had ik dan toch het grootste gedeelte van het schuim eruit.

Zoals te zien op de foto blijft er nog een hoop groene smurrie over in de kap. Dit is de reden waarom ik eerst een laag peelply over het schuim gelamineerd had. Anders had ik nog zeker een uur bezig geweest op de boel een beetje schoon te krijgen.

Na het verwijderen van het peelply blijft er een schone kap over.

Toen heb ik de fiets maar even van zolder gehaald om te kijken of het allemaal we paste zoals ik in gedachten had. Gelukkig bleek dit het geval te zijn en kon ik verder met het aftekenen en uitzagen van het vizier.

En dit is het resultaat tot nu toe. Er moet nog wat geplamuurd en schuurt worden en dan kan hij samen met de de rest van de fiets in de uiteindelijke kleur gespoten worden.

De eerste indruk van het rijden met de kap is dat mijn topsnelheid op een vlakke weg aanzienlijk verhoogd is! Ik heb het nog niet goed kunnen testen, maar tijdens de eerste rit op zaterdag avond vlak voor het donker reed ik relatief gemakkelijk naar de 58kmh/, maar toen trilde de de hele kap van het instap gat los en lag het geheel los op mijn schouders. Gelukkig kon ik de boel zonder brokken tot stilstand brengen en ben ik, nadat ik alles weer goed had gelegd, rustig naar huis geleden.

Racekap voor gestroomlijnde tweewieler

Mijn gestroomlijnde tweewieler is al weer bijna een jaar rijklaar, maar er mist nog steeds een racekap. Zonder een racekap is de fiets al behoorlijk snel. Vorig jaar tijdens de 1 uurs race op Cycle Vision heb ik 49,7 km gereden. Ik hoop met de race kap icm het stroomlijnen van de wielen ca. 10-15 km/h snelheidswinst te behalen.

Afgelopen week had ik vakantie en ben ik begonnen met het maken van de racekap. De vorm van de kap maak ik uit een stuk schuim. Hiervoor gebruik ik dezelfde methode die ik ook voor de plug van de fiets gebruikt heb. Op de volgende fotopagina is te zien hoe deze methode in zijn werk gaat. https://picasaweb.google.com/jeroen.koeleman/BuildPicturesRecumbentStreamliner# Na het eea opgemeten te hebben ben ik begonnen met het aan elkaar lijmen van een paar stukken schuim. Hiervoor heb ik 2 componenten PU-schuim gebruikt. Doordat het 2 componenten schuim behoorlijk uitzet worden alle gaten en kieren mooi opgevuld. Nadat de schuim uitgehard was heb ik heb blok schuim recht en haaks gemaakt zodat de snijmallen er netjes tegenaan geplakt konden worden. Toen de snijmallen van het boven en zijaanzicht op hun plek zaten heb ik deze uitgesneden met een hete draad. Toen begon de grootste klus, het afronden van de bovenkant van het blok zodat de uiteindelijke vorm van de kap ontstaat. Door iedere keer de hoek van het blok af te halen wordt de bovenkant steeds ronder. Op een gegeven ogenblik is de bovenkant van het blok nagenoeg rond en worden de overgebleven hoekjes met een schuurklos weg geschuurd.

Op het moment heb ik het schuimblok op de fiets gezet en ben ik bezig met het afronden van de overgang tussen de kap en de fiets.

Zodra ik tevreden ben met de vorm wordt het schuim bekleed met glasvezel. Als de boel hard geworden is en de laatste oneffenheden geplamuurd zijn haal ik de kap van de fiets en wordt het schuim uit de glasvezel schaal verwijderd. Het vizier wordt gemaakt volgens hetzelfde principe als de racekap die op de Quest wordt gebruikt.

Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik de kap op de fiets ga bevestigen, maar ik denk dat ik met een paar sterke magneten icm paspennen een heel eind kom.

Wordt vervolgt.

Eerste opzet carbon fusee

Ik heb toch besloten om verder te gaan met het idee om de fusee en as van carbon te maken. Voor mijn huidige gestroomlijnde tweewieler heb ik een complete voorvork van carbon gemaakt en die is nog steeds heel. Op de een of andere manier heb ik meer vertrouwen in mijn lamineer kunsten dan in mijn materiaalkennis en rekenvaardigheid welke ik nodig heb om metalen onderdelen te optimaliseren. Hieronder twee plaatjes.